Laatste update: 12 maart 2018

1530

....

Korte informatie:

Tracker S-2 (Grumman USA);  
S-2A  ; deklandings anti-onderzeeboot vliegtuig.  
In 1952 vloog het prototype en vanaf begin 1954 kwam het in dienst bij de US Navy. De bemanning bestond uit 4 koppen en de Tracker had een radar, MAD in de staart en sonoboeien naast de torpedo bewapening.  
(C)S-2 Canada, licentie bouw van Grumman USA. Er kwamen diverse versies van dit type en ze werden in flinke aantallen gebouwd en ook geexporteerd.  

 Lengte:  12,80 m  
 Spanwijdte:  21,24 m in vlucht;  8,33 m met opgeklapte vleugels  
 2 stuks Wright R1820-82 motoren, vermogen 1575 pk
 Leeggewicht:  7.600 kg  
 Maximum gewicht: circa 11.000 kg  
 Snelheid:  276 km/u (kruissnelh.)  , 460 km/u maximaal
 Vliegbereik:  1.400 km
 Plafond:  circa 7000  m  
 4 bemanningsleden
 Bewapening:  6 HVAR 10 cm raketten, 2 General Electric Mk.44 torpedo's of 2 Lulu dieptebommen, of 2 Mk. 101 dieptebommen
 

MEER INFORMATIE OVER DE TRACKER (bijdrage door Wilko Jonker):

Ontwikkeling.
De US Navy verzocht om de ontwikkeling van een tweemotorig vliegtuig dat de éénmotorige Warner- en Strike-toestellen zoals de Avenger en Guardian, moest gaan vervangen in een type. Grumman kwam in 1949 met ontwerp model G89, een tweemotorig onderzeeboot bestrijdingsvliegtuig dat op basis van het eisenpakket was ontworpen. In juni 1950 ontving Grumman opdracht voor de bouw van twee prototypen die de aanduiding XS2F-1 kregen toegewezen. Het eerste toestel maakte begin december 1952 de eerste vlucht; het tweede prototype volgde in februari 1953.

De uitgebreidde testen door de Navy resulteerden in een eerste order voor vijftien toestellen van type S-2F-1. Vanaf 1962 hanteerde de NAVY een andere typeaanduiding. De S-2F-1 werd aangeduid als S-2A. Het toestel was uitgerust met een AN/APS 38 zoekradar, ondergebracht in een intrekbare, enigszins gestroomlijnde radome onder de romp; deze stak in ingetrokken 15 centimeter onder de romp uit; in neergelaten toestand was dit 62 centimeter.

Verder was er een intrekbare MAD-boom. Deze stak in uitgestoken toestand 2,74 m uit achter de romp. De eerste toestellen waren verder voorzien van een bi-polaire APA-69 ECM richtingzoeker op de cockpit. Deze werd al gauw vervangen door een APA-69 in een radome.
Aanvankelijk was een zoeklicht van 70 miljoen "kaars" gemonteerd onder de rechtervleugel, later werd deze vervangen door een exemplaar van 85 miljoen "kaars". In het bommenruim konden torpedo's, bommen of dieptebommen worden meegenomen. Onder elk van de vleugels waren drie ophangpunten voor HVAR raketten, bommen of rakethouders aanwezig.
In de achterzijde van elk van de motorgondels konden acht SSQ-2 sono-boeien of één paar grotere SSQ-1 sono-boeien worden meegenomen. Naast de sono-boeien konden ook nog vijftien SUS (Signal-Underwater-Sound) devices worden meegenomen. Deze veroorzaakten door een kleine explosie een geluidsgolf onder water, waarvan de echo's konden worden geanalyseerd. Later werd de achterzijde van de motorgondel voorzien van een aerodynamische achterkant.

VERSIES:

US-2A.
Een utility-uitvoering als vervanging van onder andere de C-45. Alle ASW-apparatuur werd verwijderd en de achterzijde van de motorgondel werd afgedicht. Dit type werd ook gebruikt als doelsleper.

S2F-1T.
Dit was een trainerversie voor de meermotorigen-opleiding. Ook hier was alle ASW-apparatuur verwijderd. Later werd dit type aangeduid als TS-2A. Wel konden oefenbommen en torpedo's worden meegenomen.

US-2B.
Ook dit type was een aangepaste S-2F-1; een verschil met de US-2A was dat er vijf passagiers meegenomen konden worden. In het bomenruim konden extra brandstoftanks worden meegenomen.

S2F-1S.
Dit beperkte gebruikte interim-type, later ook wel aangeduid als S-2B, was een gemoderniseerde uitvoering van de S-2A. De modernisering had betrekking op de elektronica: installatie van JEZEBEL en JULIE akoestische systemen.

S2F-1S1.
Ook dit was een gemoderniseerde S2F-1, die later ook wel werd aangeduid als S-2F. Vooral de ASW-apparatuur was gemoderniseerd en ook werd een verbeterd JULIE-systeem toegepast.

Latere versies:
Latere uitvoeringen van de Tracker, waren onder andere de S2F-2, die een groter bommenruim had. Verder waren de ophangpunten onder de vleugels versterkt en werd spanwijdte van de horizontale stabilizer vergroot met ruim 12 centimeter. Er werden zestig toestellen van gebouwd. Een groot aantal werd omgebouwd tot US-2C. Een klein aantal werd verbouwd tot foto-verkenner.

De S2F-3 (S-2D) was de derde Tracker-variant die door Grumman werd geproduceerd. Er werden er honderd van gebouwd. De APA-69 ECM radome was verwijderd; het vergrote bommenruim van de S2F-2 was weer achterwege gelaten; er konden nu in totaal 32 sono-boeien worden meegenomen. De motoren waren van een verbeterd type en de spanwijdte van met 91 centimeter vergroot, terwijl de vleugeltips nu afgerond waren en ECM-apparatuur bevatten. De S2S-3S was de laatste productie-variant die werd gebouwd. Er was n u een extra radome onder de romp ingebouwd en een intrekbare bladantenne. Inwendig was onder andere de ASA-31 apparatuur vervangen door het ASN-130 systeem; de automatisch piloot was vervangen door een moderner type en de brandstofcapaciteit was vergroot.

In totaal werden er meer dan 1100 toestellen gebouwd, waarvan er vele werden geëxporteerd (onder MDAP). In Canada werd nog een 99 stuks gebouwd, afgeleid van de S2F-1 gebouwd door De Havilland of Canada als CS2F....

Canadese Licentiebouw.
Na uitgebreide tests en evaluaties door de Canadese Navy werd de eerste CS2F-1 in februari 1957 afgeleverd. Dit waren toestellen die in Canada in licentie werden gebouwd. In totaal werden 99 toestellen in twee varianten gebouwd. De CS2F-1 verschilde van de S2F-1 ten eerste in de antennes en het ontbreken van de APA-69 ECM radome op de cockpit. De meeste toestellen hadden een kleine antenne op dezelfde plaats. Verder waren de escape hatches boven in de cockpit nu gemaakt van aluminium plaat, terwijl dat bij eerdere versies doorzichtige perspex stukken waren. Verder hadden de motorgondels een "rechte achterkant" en niet een gestroomlijnde vorm.

Een verbeterde versie was de CS2F-2. De verbeteringen hadden vooral betrekking op de ASW sensor, het MAD-systeem en een gemoderniseerde radar. Uitwendige verschillen met de CS2F-1 waren voor de antennes.
Tussen 1964 en 1967 werd een grote Mid Life Update uitgevoerd. Deze update had betrekking op de installatie van ASN-501 tactisch computer/navigatiesysteem; APN-03 doppler radar en verbeterde JULIE/JEZEBEL-sensoren. De verbeterde toestellen, zowel CS2F-1 als CS2F-2, werden aangeduid als CS2F-3.

.

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud op deze pagina werd voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze

Laatste update: 05 augustus 2022

3706

Cat 4. MLD 

Trackers werden door Amerika geleverd ter ondersteuning NATO landen onder MDAP programma.
28 S-2A's / S2F-1 (kenmerken 146-173); afgeleverd 1960 via de US Navy;
17 CS-2A's / (C)S2F-1 (kenmerken 180-196); afgeleverd eind 1960 en 1961 vanuit Canada: deze kisten hadden geen radome op de romp, escape hatches waren van aluminium en motorgondels hadden rechte achterkant.

Letters:
No 1 squadron / VSQ 1 H(ato) (de CS-2A vloog hier vanaf 1961)
No 4 Karel D(oorman)
No 320 squadron V(alkenburg)

De Tracker was de vervanger van de Grumman Avenger.

In 1960 ontving de MLD in het kader van MDAP van de VS 28 Grumman S2F-1 Trackers. Zij werden wel de "Stoof" genoemd. Deze toestellen waren ingedeeld bij VSQ 4 aan boord van de Hr.Ms Karel Doorman; bij VSQ 320 en bij VSQ 2 op Valkenburg. Verder waren er een aantal toestellen ingedeeld bij VSQ 5, eveneens op Valkenburg. 

Van Canada ontving de MLD eind 1960, begin 1961 nog eens 17 CS2F-1's. Het overgrote deel van deze toestellen werd ingedeeld bij VSQ 1, dat in januari 1952 al was gestationeerd op Hato en belast met de training van bemanningen en lokale bescherming. Deze toestellen arriveerden december 1060 vanuit Canada op Hato Curaçao. Een vijftal toestellen was ingedeeld bij VSQ 4 aan boord van de Karel Doorman. Zeven toestellen waren naar verluid gebruikt voor reserve onderdelen gebruikt. In 1970 – 1971 werden de Canadese toestellen uitgefaseerd. (het schijnt dat deze CS-2A nooit in Nederland operationeel werd gebruikt).

De Tracker voldeed uitstekend, was betrouwbaar en kon lang in de lucht blijven.

In de periode 1969 – 1970 werden 18 S2F-1-toestellen, namelijk, 149, 151, 153, 155 t/m 163; 164 t/m 169 en 171 opgewaardeerd tot versie S2N door Fairey Canada, hierbij werd vooral de inwendige apparatuur gemoderniseerd. Uiterlijk veranderde vrijwel niets aan de toestellen.

Later werden nog eens vier toestellen verbouwd tot US-2N: de 151, 159, 160 en 168. Hierbij werd de MAD-boom en apparatuur verwijderd. De US-2N's werden gebruikt als doelsleper.

In de loop van 1975 werden de MLD Trackers buiten dienst gesteld en opgevolgd door de Lockheed Neptune. 

Op de Hr.Ms Karel Doorman. Foto: dhr. Pieters via Afd.Luchtvaartkennis (used with permission)

Foto: Archief Afd.Luchtvaartkennis (used with permission)

Foto: dhr.  Pieters via Afd.Luchtvaartkennis (used with permission)

Foto: dhr.  F. Goth via Afd.Luchtvaartkennis (used with permission)

Foto: dhr.  F. Goth via Afd.Luchtvaartkennis (used with permission)

In de Anthony Fokker school in Den Haag 1981. Foto: dhr.  Tornij via Afd.Luchtvaartkennis (used with permission)

Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

Detail van waarschijnlijk een doelsleepinstallatie. Foto: Wilko Jonker (used with permission family)

Foto: Nationaal Archief (used with permission) 

Landing op de Karel Doorman. Foto: dhr. de Nijs via Nationaal Archief (used with permission)

Landing op de Karel Doorman. Foto: dhr. de Nijs via Nationaal Archief (used with permission)

.

 Bronnen o.a.  [B16] MLD.70 , [B1] MIP 1975-4 , [B5] Luchtv.kennis 2013-4 en 2014-3

Deze inhoud werd voor het eerst opgesteld door W.Jonker en M.de Vreeze zomer 2004 (op de oude IPMS website)

Laatste update: 10 september 2019

1468

Foto Selectie uit de Beeldbank NIMH van Defensie die voor plastic modelbouwers handig kunnen zijn. (gefaciliteerd en beschikbaar gesteld middels insluitlinkjes door het instituut NIMH) :

Code H  van Hato, Curaçao. Foto: NIMH beeldbank / Min. van Defensie (used with permission)

Het toegangsdeurtje is hier goed te zien. Foto: NIMH beeldbank / Min. van Defensie (used with permission)

Klaar voor de start met de startkabel. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

De trekhaken met de startkabel zijn hier goed te zien van de catapult a//b Doorman, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Ongeval 1964 op Hato met de "170", details zijn mooi te zien. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Ongeval op Hato met de "170", het noodluik in het dak is open. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Op de centrale lift van de Hr.Ms Karel Doorman, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Landing, vanghaak uit. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Op Hato, Curaçao. Het marine deel ligt aan de westkant van het veld. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Op Gibraltar, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Hier gaat het mis met de "161" naast het dek maar het komt goed, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Berging van de "161" met kraan, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Radar neus omhoog voor inspectie. Het vreemde is dat de motoren draaien! Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Start vanaf Hr.Ms. Karel Doorman, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

MAD boom uitgeschoven, radar uit en hook down, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Radar onder de romp is uitgeschoven, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Tracker met daarachter een Atlantic, het landingslicht links in de neus is goed te zien. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Onderaanzicht, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Met doelsleper.  Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Met doelsleper los. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Vleugel opgevouwen. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

CS-2.  Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

CS-2 op Hato. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Bij overname CS-2 in Canada.  Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Details:

Het paneeltje van richtingsroer-actuator is gedemonteerd. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Motor op instructiebok, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Motor verwijderd, het brandschot is te zien. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Onderhoud, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Sono boeien laden, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Deurtje staat open. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Motoronderhoud. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Sleepinstallatiedetails zijn ook te zien, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Grumman sleepdoel gebruikt achter de Tracker, Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Met dank aan het NIMH.

Laatste update: 12 juni 2022

2405

Modelbouw Grumman Tracker

 > Beste aanbevolen model staat steeds eerst bovenaan; modellen achter elkaar genoemd zijn gebaseerd op dezelfde mal; (best kit listed first);

1/144:  MiniWings

1/54: Aurora uit 1963  / Comet

BOXART

MODELBOUW INFORMATIE (bijdrage door Wilko Jonker) :

Hasegawa Grumman Tracker 1/72:  dit is een model van de S-2F-1. Over het geheel is het een goed model, alleen klopt de canopy niet helemaal. De panelen van het  windscherm zijn te plat; de stijl tussen het windscherm en de bolle zijramen is te dik. [bron: RT IPMS Canada] 

Hobbycraft:  Deze is vrijwel identiek aan de Hasegawa-kit, zij het dat de kwaliteit van het gietwerk stukken minder is en ook de decals zijn minder mooi van kwaliteit.

Revell:  Dit is dezelfde kit als van Hasegawa, voorzien van mooie Nederlandse decals voor een kist van de Marine LuchtvaartDienst.

Aanpassingen voor Canadair CS-2 Tracker:

Voor wie een CS2-F wil bouwen, dient in principe onderstaande ook aangehouden te worden. Deze hadden geen radome op de cockpit en geen doorzichtige perspex doch aluminium ontsnappings-luiken boven de cockpit. De MLD-toestellen hadden geen antenne  op de cockpit.   In RT – IPMS Canada  1975 staat een uitgebreid overzicht van kleinere aanpassingen en bijbehorende tekeningen (waarvan hier een  samenvatting):

 A. De motorgondels zijn iets anders van vorm : . Het belangrijkst, de bovenzijde sluit aan op de vleugel met een koorde van circa 60%.  Er is geen duidelijke stroomlijnkap op het hogere deel van de vleugel. De randen van de motorgondel worden rond gemaakt in  dwarsdoorsnede zoals die van het achtergedeelte worden gezien. Het bestaande onderdeel van de sono-boeien kan worden gebruikt.
 B. Laat de grote radome boven de cockpit achterwege. De Canadese toestellen hadden een kleine overkapping op dezelfde plaats, deze  was echter niet aanwezig bij de machine van de MLD. Verder zijn de ontsnappingsluiken niet van perspex zoals bij de US-2F, maar van  aluminium, de ruitjes van het model kunnen in principe worden overgeschilderd.  
 C. De Canadese Trackers waren verder voorzien van een UPD 501 passieve ECM antenne aan de vleugeltips. Deze waren echter niet aangebracht op de MLD-toestellen.  
 D. Enkele aan te brengen details:
 1. In de neus is het landingslicht aangebracht. Deze weergeven met een stukje doorzichtig plastic.
 2. Luchtinlaten voor de verwarming en ventilatie zijn te klein, deze uitboren. Zie hiervoor fotomateriaal.  
 3. Uitlaat-openingen van de verwarming uitboren.
 4. Verklein de antenne rechts van het neuswiel.
 5. Breng details van het neuswiel aan conform fotomateriaal.
 6. Breng voor het windscherm een kleine haak (vergelijk ’t met een ‘kikker’ (zgn. ‘barrier engagement lug”)
 7. Voeg ruitenwissers e.d toe.
 8. Breng kleine handgrepen aan bij de ontsnappingsluiken.
 9. Voeg vaste ventilatie toe, deze is al weergegeven op de kit.
 10. Aan de linkerzijde vlakbij de staart zijn drie kleine drukmeters aanwezig.
 11. Vanghaak is vrij grof dus verder verfijnen.  
 12. De doppler en antenne behuizing stulpen iets uit onder de romp. Deze zijn op de kit weergegeven met paneellijnen.
 13. MAD, vorm niet geheel juist; Modelleer deze zoals op de tekening weergegeven. Onduidelijk is of de Canadese MLD-machines de  MAD-boom hadden. Het is mogelijk dat deze is verwijderd, ik heb een foto gezien van een Nederlandse CS-2F waarop deze duidelijk  niet aanwezig is, maar het mogelijk dat het een reeds afgeschreven en deels gestripte machine betreft. Dit blijkt niet duidelijk uit de bedoelde foto. [US-2 machines hebben een halfronde stroomlijnkap] .
 14. Retro-ejector barrel. Deze zit op de rechterzijde van de romp,  
 15. Externe aansluiting voor voeding;  
 16. Opvanghaak voor de barrier; deze zit rechts van de middellijn onder de romp en wijst enigszins naar buiten, zodat de klep van het  wapenruim ruimte heeft.
 17. Haak voor de katapult.  
 18. Op de deur van de neuswieldeur zitten een soort buffertjes; deze functioneren als opvang bij missen van de barrier.  
 19. Voeg bakens toe.  
 20. De CS-2F van de MLD had drie pylons onder de vleugel [latere uitvoeringen van de CS-2F hadden een ander soort pylonbevestiging]
 21. Vents op de brandstof-tanks; kleine rode pitot-achtige pijpjes aan de buitenzijde van de motorgondels.
 22. Spiegels op ‘leading edge’ (altijd) aan de binnenzijde van de koeling, soms ook aan de buitenzijde. Ten behoeve van visuele controle van het neuswiel.
 23. Anti-glare panelen aan de binnenkant van de motorgondels, naast de uitlaatpijpen. Zie ook de instructies van de kit.
 24. "Wings down and locked" indicators aan de binnenkant van de cowling, net naast de vleugelwortel. Indien de vleugel opgeklapt zijn is een rode, T-vormige vlag.
 25. Navigatielichten aan de vleugeltips, etc.

Detailleringssets:
 Aeroclub ABV173 Aircraft detailing sets (metal)   Grumman Tracker undercarriage  
 Eduard ED72267 Etched parts (aircraft)   S-2F Tracker interior  
 Eduard ED72268 Etched parts (aircraft)   S-2F Tracker exterior  

Decals:
Voor een MLD-machine zijn o.a de volgende decalsets uitgebracht:
Modeldecal: Set nr. 30; dit is een al wat oudere set stammend uit de jaren 70 van de 20e eeuw. Deze set is inmiddels niet meer leverbaar.
DutchDecal: Set 72028; Een redelijk recente set van prima kwaliteit. Helaas niet meer in productie.

Decals van het Revell model wat een heruitgave is van Hasegawa maar met prachtige decals!

Beschildering:
De S2F-1’s waren in een tweekleurige beschildering, Extra Dark Sea Grey aan de bovenzijde en Sky aan de onderzijde.
De CS2F-1’s waren bij aflevering allemaal geheel in Canadese kleuren, Dark Grey, de Canadese versie van Extra Dark Sea Grey aan de bovenzijde en Light Grey, de Canadese versie voor Medium Sea Grey van RAF aan de onderzijde. ( info via IPMS Canada; Steve  Sauve: .”. 

 "For the colours of the aircraft, the RCN colour officially known as Light Grey (not Light Sea Grey) is the same as the RAF's Medium Sea Grey, and the colour known by the RCN as Dark Grey (not Dark Sea Grey ) is matched by FAA Extra Dark Sea Grey. "  

Dus bovenzijde in BS 640 = FS~6099 en de onderzijde in BS637 = FS ~6270

Enkele Canadese Trackers zijn later tijdens groot onderhoud, voorzien van de zelfde beschildering als de US2F-1’s. In de Anthony Fokker-school stond bijvoorbeeld lange tijd de 184/H die deze beschildering voert. Dit toestel is inmiddels overgebracht naar Den Helder.  De propellernaven waren vaak zwart; maar soms ook in de squadronkleuren geschilderd, te weten, VSQ 320, oranje; VSQ 4 blauw en  VSQ 2 rood.
De CS-2F’s waren donkergroen aan de binnenzijde…de US-2 waren meer zandgeel, met zwarte (instrument)panelen. De stoelzittingen waren van de meeste Trackers oranje maar van de CS-2's groen. De Nederlandse roundels/rozetten hadden een diameter van 100 cm en aangebracht in 4 posities. 

IPMS NEDERLAND KLEUREN SCHEMA'S

Tekeningen van en beschikbaar gesteld door Wilko Jonker (used with permission)

en meer.....

Met dank aan Wilko Jonker voor zijn tekeningen!

De inhoud voor het eerst opgesteld door M.de Vreeze met bijdrage W.Jonker zomer 2004 (op oude IPMS website)