INFO Hawker Hunter

.

Informatie:

Het ontwerp van de Hawker Hunter was een project van het ontwerpteam van Sir Sydney Camm. Doelstelling was een moderne jet jager te ontwikkelen. Dit ontwerp, P.1067 was bedoeld voor de Rolls Royce (R.A.5 van ca 2.950 kg stuwdruk) AJ.65 straalmotor, de latere Avon. Er werd gebruik gemaakt van de nieuwste inzichten in vleugelontwerp. Het toestel werd dan ook voorzien van een pijlvleugel. In 1951 vloog de eerste productieversie, de Hawker Hunter mk.1.

Het toestel was voorzien van bekrachtigde besturing van de stuurvlakken en was daardoor een wendbaar toestel. Verder was al bewapening een viertal 30 mm Aden kanonnen toegepast en werd gebruik gemaakt van radar om de
afstand tot het doel te bepalen. De kanonnen zaten in een soort "gun-pack" die via een lift in en uit het toestel kon worden gelaten. Verder was er een centrale punt voor de brandstof voorziening. Deze noviteiten zorgden ervoor dat de Hunter zeer snel startklaar kon worden gemaakt.

De eerste varianten, de mk.1 en mk.2  hadden hun beperkingen en er werden er maar een gering aantal van gebouwd voor de Engelse RAF want al snel kwamen betere versies, te beginnen met de mk.4 rond 1955. Ondertussen waren er ook diverse motoren ontwikkeld, naast de Avon ook de Sapphire. Maar ook de Avon werd verder ontwikkeld.  De Hunter mk.6 werd uiteindelijk de "ultieme" Hunter met een zaagtand in de vleugel voorrand, sterkere Avon motor en betere systemen.  De FGA.mk.9 was een Fighter Ground Attack versie met versterkte pylons onder de vleugel. Er waren nog andere sub-varianten en ook  trainer  tweezitters waar de vliegers naast elkaar zaten.   

Meer dan 1900 Hunters werden gebouwd en ook naar vele landen geexporteerd, met name naar landen in het Britse Gemenebest maar ook bijvoorbeeld de Zwitserse Luchtmacht, die het toestel tot ver in de jaren 80 van de 20e eeuw in gebruik had.

Gegevens Hunter (F mk.4  jager):
 Lengte:  14,00 m  
 Spanwijdte:  10,26 m ; eerst vleugel zonder zaagtand (later verbouwd, zie opmerking)
 Hoogte:  4,01m  
 Rolls Royce Avon 102 straalmotor.  
 Maximale snelheid:  1155 km/u  
 Vliegbereik:  1280 km  
 Plafond:  13710 m  
 Bewapening:  4 x 30 mm kanonnen Aden  

 Gegevens F mk.6 jager, maar ook attack bomber:
 Lengte:  14,00 m  
 Spanwijdte:  10,26 m , vleugel met zaagtand;
 Hoogte:  4,26 m  
 Rolls Royce Avon 203 straalmotor met 4500 kg stuwdruk, met andere uitlaat dan mk.4.  
 Maximale snelheid:  1160 km/u  
 Vliegbereik:  1280 km  / 3000 km met externe tanks
 Leeggewicht: 6500 kg
 Maximale startgewicht: 11160 kg
 Plafond:  13710 m  
 Bewapening:  4 x 30 mm kanonnen Aden  
 Martin Baker 3H schietstoelen
 Mogelijkheid tot 3400 kg externe last (bommen).  

 Gegevens Hunter T mk.7  trainer
 Lengte:  14,91 m  
 Spanwijdte:  10,26 m , met zaagtand in leading edge
 Hoogte:  4,01m  
 Rolls Royce Avon 122 straalmotor.  
 Maximale snelheid:  1140 km/u  
 Bewapening:  1 x 30 mm kanon Aden  
 side-by-side trainer;

Fokker produceerde in licentiebouw vele Hunters met name voor de Nederlandse en Belgische luchtmachten o.a. 138 mk.4 en 237 mk.6 Hunters.

Hunter versies (door Wilko Jonker)

Hunter F.Mk.1.
De eerste productie-uitvoering van de Hunter. Het toestel was eigenlijk versneld in dienst genomen. Er waren nog problemen met de motor, Rolls Royce Avon 100 in combinatie met het afvuren van de kanonnen. De eerste toestellen
hadden nog geen luchtrem onder de romp. Gedurende de productie werden nog allerlei andere wijzigingen door gevoerd. De problemen met de patroonhulzen werd opgelost door een langer afvoerpijpje toe te passen waardoor de hulzen voldoende er buiten de romp werden uitgestoten. De problematiek rond de schokgolven werd uiteindelijk opgelost door de toepassing van zogenaamd"Blast Deflectors". Deze bogen de uitlaatgassen van de kanonnen zodanig af naar beneden, dat de motor geen last meer van de schikgolven ondervond. Een probleem in de praktijk bleek de geringe vliegduur van circa 45 minuten te zijn.

Hunter F.Mk.2
Identiek aan de Mk.1, echter gebouwd bij Armstrong-Whitworth en uitgerust met een Armstrong-Siddeley Sapphire motor. Deze motor werd in licentie gebouwd als J.65 in de VS en was ook toegepast in onder andere de F-84. In de
praktijk bleek deze motor beter te voldoen dan de Rolls Royce Avon. Bij Hawker had men echter een voorkeur voor Rolls Royce motoren.

Hunter F.3
Dit was een verbouwd prototype ten behoeve van verbetering van het snelheidsrecord.

Hunter F.Mk.4
Dit was in feite een Mk 1 met nieuwe motor, de Rolls Royce Avon Mk. 120 van 3.630 kg. Verder was de brandstofcapaciteit uitgebreid van 1.276 tot 1.568 liter. Verder werd de vleugel versterkt en aangepast, zodat er pylons konden worden aangebracht waar extra brandstoftanks (van 378 liter) of bommen konden worden gehangen. Later werd nog de zaagtand toegepast als modificatie 228 zodat de vliegeigenschappen beter werden. Deze werd ook op reeds operationele toestellen toegepast. Exportversies waren de Mk.50, 51 en 52

Hunter F.Mk.5
In feite identiek aan de F.Mk.4, maar uitgerust met de A.S. Sapphire motor.

Hunter F.Mk.6
Dit type werd via de Hawker P.1083 en de daaruit voortgekomen Hawker P.1099 ontwikkeld. Dit type was voorzien van een sterkere motor, de Rolls Royce Avon 200 van 4.536 kg stuwdruk. De uitlaat was ook was groter met een parachute fairing bovenop in de F.6A. Verder had de vleugel voorraad de bekende zaagtand. Verder kon een extra pylon onder de vleugel worden aangebracht en werd de besturing verbeterd. In maart 1955 werd de eerste F.Mk. 6 aan de RAF afgeleverd. Een variant was de F.6A, die was voorzien van een remparachute, zoals bij de FGA.9. Exportversies waren onder ander de Mk.56, Mk.58 en Mk.60.

Hunter T.Mk.7
In 1954 ontving Hawker de specificaties voor een tweezits trainerversie van de Hunter. Het prototype maakte in juni 1955 de eerste vlucht. Aanvankelijk waren er problemen met betrekking tot de vorm van de canopy. In februari 1956 waren deze opgelost; tevens was besloten om het toestel uit te rusten met een remparachute. Ook problemen rond de motor waren aan de orde, maar de productieversie was uitgerust met andere motoren, waarbij dit probleem niet meer optrad. In oktober 1957 maakte de eerste productie T.Mk.7 de eerste vlucht. Voor de RAF werden 54 nieuwe toestellen afgeleverd, terwijl er nog een zestal werden geconverteerd uit Hunter Mk.4.

Hunter T.Mk.8
Dit was een variant van de T.MK.7 ten behoeve van de Royal Navy. Deze was voorzien van een vanghaak onder de romp, zodat op de marinebases geoefend kon worden in deklandingen (met gebruik van de vanghaak). Er werden tien T.Mk.7's van de productielijn gehaald en aangepast. Later weren nog zeventien en nog later weer tien Mk.4's omgebouwd tot T.Mk.8.

Hunter FGA.9
Eind jaren vijftig was de Venom aan vervanging toe en men besloot de Hunter aan te passen voor grondaanvallen. De vleugel werd versterkt en de pylons werden aangepast, zodat 870 liter tanks konden worden meegevoerd. Een andere aanpassing was een uitsparing in de landingskleppen in verband met de toepassing van deze grotere brandstoftanks. De buitenste pylon kon in noodgevallen worden gelost. Verder werd een remparachute toegepast. Een meer inwendige aanpassing was de airconditioning voor gebruik in bijvoorbeeld de tropen. Exportversies waren onder meer de FGA.59; FGA70; FGA71; FGA73.

Hunter GA.11
Dit was een aangepaste versie voor trainingsdoeleinden voor de Engelse Fleet Air Arm. De toestellen waren omgebouwde Mk.4's, voorzien van modificatie 228; vanghaak, terwijl de kanonnen waren verwijderd. Er werden 40 stuks afgeleverd.

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud op deze pagina werd voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze en W.Jonker