INFO Lockheed F-104 Starfighter

.

Informatie:

De F-104 Starfighter is een door het Amerikaanse Lockheed ontwikkelde supersonisch gevechtsvliegtuig. Ontworpen in het geheim door de befaamde ontwerper Kelly Johnson vloog het Lockheed model 83 / XF-104 prototype in februari 1954. Het toestel was nogal een revolutie en vestigde al snel hoogte- en snelheidsrecords in 1958. Erg wendbaar was het toestel niet en meer bekend als een "missile with a man in it". Je moest er dan ook als piloot echt mee leren vliegen. Het was wel erg stabiel ook op lage hoogte. De USAF en Air National Guard kregen dan ook de beschikking over met name de F-104C maar niet in grote aantallen (ongeveer 300 toestellen) want er waren bij de USAF al andere soortgelijke toestellen in dienst zoals de F-100 en F-106. Er zijn de nodige versie geweest van dit type, o.a. F-104A, F-104B, F-104C en de latere F-104G.  

Het toestel was ook interessant voor Amerikaanse partners met name binnen de NAVO. Met name op verzoek van West Duitsland kwam Lockheed met model 683-10 genoemd als "Super Starfighter". Deze variant kreeg een groter kielvlak en versterkingen in de constructie. Deze latere F-104G (G=Germany) kreeg in eerste instantie de Lockheed C2 schietstoel, een intern Litton NL3 navigatiesysteem en een modern NASARR vuurleidingssysteem. Daarbij konden bommen preciezer worden afgeworpen. De eerste F-104G vloog augustus 1961.  

De gezamenlijke productie onder Lockheed licentie van de F-104G werd uitgevoerd voor de NATO landen. De verschillende delen van het toestel zouden door diverse andere fabrieken aangeleverd worden. Zo werd o.a in licentie door Fokker en Aviolanda gebouwd in de zogeheten "Noordgroep" waarook Duitse fabrikanten in deelnamen. Fokker bouwde o.a de droptanks en Aviolanda grote rompdelen maar ook delen als de hoofd-cockpitkappen en Philips bouwde een deel van de electronica. Eind assemblage vond ook plaats bij Fokker met onderdelen aangeleverd vanuit de diverse partijen. Zo leverde Fokker meer dan 250 Starfighters af voor de West Duitse Luftwaffe en 95 stuks voor de Koninklijke Luchtmacht (met eerste aflevering november 1960).

Het toestel kwam in grote aantallen in dienst bij o.a de luchtmachten van Duitsland, Canada (CF-104 met een licentie Orenda J79-OEL-7 motor en aangepaste systemen en onderstel), Nederland, België, Denemarken, Noorwegen en Italië. Mitsubishi in Japan bouwde in licentie de F-104. De USAF gebruikte kort de F-104C ook in Vietnam maar het was daar geen succes.

Bij de introductie van de F-104 bij met name de Duitse Luchtmacht waren er nogal wat dodelijke ongevallen. De F-104 was een kist die precies vliegen vergde en de standaard C2 schietstoel voldeed minder in noodgevallen op lagere hoogte. Door de Duitse Luchtmacht werd dan ook vanaf 1967 de betere "zero zero" Martin Baker GQ-7 stoel toegepast maar natuurlijk moest de vlieger nog steeds heel precies met de Starfighter omgaan. Sommige andere luchtmachten gingen ook de betere MB stoel gebruiken.

Italië gebruikte nog lang een verbeterde variant, de F-104S, en stelde die zelfs pas in 2004 buiten gebruik. Er werden er circa 2500 Staafighters gebouwd en door de export werd het toestel een enorm Lockheed succes.  

Gegevens F-104G:
 Lengte:  16,66 m  
 Spanwijdte:  6,7 m  zonder tiptanks
 Hoogte:  4,12 m  
 General Electric J79-GE-11A  motor met 4500 kg stuwdruk (7100 kg stuwdruk met afterburner / naverbrander)
 Gewicht:  6.270 kg (leeg), 12.034 kg (max. startgewicht)  
 Maximale snelheid:  2447 km/u  (ofwel Mach 2,1 op hoogte)  
 Vliegbereik:  normaal 675 km, tot 1740 km (2600 km met 4 vleugeltanks)
 Plafond:  15000 m  normaal, 17700 m max
 Bewapening:  20 mm Vulcan M-61 snelvuurkanon (G), 2 tot 4 Sidewinders AIM-9 en maximaal 1.800 kg aan bommen etc. (5 pylons)

De RF-104G was onbewapend met een extra brandstoftank en een camera fairing onder de neus met Trimetrogon camera's.  
TF-104G is een tweezitter trainer welke onbewapend is en geen autopilot heeft. .

.

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud op deze pagina werd voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze