INFO Lockheed Harpoon PV-2

.

Informatie:

Anti-onderzeeboot en patrouille vliegtuig: Lockheed USA, 1944;  
De Harpoon was afgeleid uit PV-1 Ventura met langere vleugel en groter staartoppervlak etc.  

Begin 1942 ontstond bij de US Navy behoefte aan een snelle, maritiem patrouillevliegtuig, bij voorkeur gebaseerd op een reeds bestaand type, bijvoorbeeld de Lockheed (Vega) Model 37 Ventura. Dit toestel was in 1940 besteld door de Britten als vervanger van de Lockheed Hudson en de Bristol Blenheim en was een ontwikkeling van de (civiele) Lockheed Model 18 Lodestar. [De Ventura was ontwikkeld volgens hetzelfde recept, waarmee de Hudson uit de Model 14 Super Electra was afgeleid.]

Van de bijna 700 bestelde Ventura’s ging een deel in dienst bij de US Navy als PV-1 (1 = First; V = Vega-produced; P= Patrol-type). De PV-1’s hadden in plaats van de plexiglazen neus van de (Britse) Ventura een dichte neus met daarin de ASD-1 radar. Als nadelig werd ervaren het relatief krappe bommenruim en mogelijkheid om slechts op een drietal posities onder de vleugel bomrekken te plaatsen. Dit was een gevolg van de regelrechte afgeleide van de Lockheed Model 18. Verder was de actieradius van de Ventura te beperkt voor  operationeel gebruik boven het noorden van de Pacific. Voor langdurige missies
 werden twee (niet-zelfdichtende) brandstoftanks van 200 gallon elk, meegenomen en konden nog twee 165-gallon droptanks onder de vleugels worden aangebracht.

Al snel na de start van de productie van de PV-1 werd door een ontwerpteam begonnen met de ontwikkeling van de Harpoon, die beter in de behoeften van de US Navy zou moeten voorzien.

De modificaties ten opzichte van de Lockheed PV-1 Ventura: allereerst werd de spanwijdte vergroot van 65 voet 6 inch tot 75 voet, waardoor de interne tankinhoud van 1345 tot 1863 US Gallon toenam en de vleugelbelasting werd verminderd. Om met deze grotere vleugel voldoende bestuurbaarheid te kunnen houden, was ver4volgens een flinke vergroting van de staartvlakken nodig. Deze werden volledig opnieuw ontworpen. Een vergroting van de staartkegel was hiervan ook het gevolg. Hierdoor werd de handelbaarheid op de grond beter en ook het vliegen op een motor werd beter. Verder werd een aantal kleinere verbeteringen aangebracht:
   
Het bommenruim werd vergroot, zodat twee - in plaats van een bij de PV-1 - ‘Tiny Tim’ raketten kon worden meegenomen. Hiervoor moesten de bomdeuren een stuk boller worden gemaakt. De cockpitbeglazing werd gewijzigd, zodat het uitzicht van de vliegers beter werd. De interieurindeling werd anders, waardoor ramen vervielen of op andere plaatsen kwamen. Het uitlaatsysteem van de motoren (inclusief interieur verwarming) werd herzien, zodat de uitlaten onder de vleugel uit kwamen. De grotere oliekoelers van de latere Ventura’s werden op alle Harpoons toegepast. De bewapening werd uitgebreid tot acht vaste voorwaarts vurende en twee in een rugkoepel aangebrachte mitrailleurs. Helaas had het grotere gewicht tot gevolg dat de snelheid met zo’n 20 tot 30 mph omlaag ging (bij gebruik van hetzelfde motortype als de PV-1).

In het voorjaar van 1943 werd het nieuwe toestel als PV-2 aan de US Navy aangeboden, die het toestel accepteerde en opdracht gaf tot levering van 300 stuks. De eerste van deze order werd in maart 1944 afgeleverd. Al snel traden problemen op met de zelfdichtende tanks in de nieuwe vleugel. De 30 reeds afgeleverde toestellen werden nu aangeduid als PV-2C en voornamelijk gebruikt als trainer. De vleugeltanks werden daarbij niet gebruikt. Verder bleek dat de huidbeplating van de vleugel onder bepaalde omstandigheden kon gaan plooien, zodat er beperkingen van de duikhoek en maximum snelheid werden opgelegd.  Dit probleem kon al snel worden opgelost en de 100 afgeleverde toestellen konden ‘te velde’ worden voorzien van verstevigingen.

Een aantal van de afgeleverde PV-2’s had slechts vijf mitrailleurs in de rompneus en werd daarom aangeduid als PV-2D.  

Tegen het einde van de oorlog was ongeveer de helft van de patrouillesquadrons van de US Navy uitgerust met de PV-2. Pas na beeindiging van de oorlog werd dit toestel dan ook het standaard patrouillevliegtuig van de US Navy.

Gegevens:  
 2x Pratt and Whitney R2800-31 Double Wasp motoren van 2000 pk en met 18 cylinders  
 Spanwijdte:  22,83 m  
 Lengte: 15,85 m  
 Hoogte: 4,0 m  zonder mast
 Max snelheid: 453 km/u op hoogte  
 Leeggewicht: 9538 kg
 Max gewicht: 16329 kg
 Bereik: 2880 km  
 9 mitrailleurs en 1360 kg bommen  
 4/5 man

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud op deze pagina werd voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze