INFO Lockheed Orion P-3

.

Informatie:

Afgeleid van de Lockheed Electra uit de jaren vijftig, is de P-3 een enorm geavanceerd onderzeeboot bestrijdingsvliegtuig. In augustus 1957 schreef de US Navy een competitie uit voor een nieuw vliegtuig voor maritieme patrouille en onderzeebootbestrijding. Lockheed won de competitie in april 1958 met een militaire variant (Model 185) van het L-188 Electra verkeersvliegtuig. De romp werd 2.13 meter korter met een wapenruim vóór de vleugel en het zou worden voorzien van een verlengde staart met een “Magnetic Anomaly Detection” (MAD) boom. Het YP3 prototype, een omgebouwde Electra, vloog oktober 1959. Verder kreeg het type een radome op de neus, ophangpunten voor bewapening onder de vleugels, openingen voor het afwerpen van sonoboeien onder de romp achter de vleugels, minder ramen in de romp

De productie van de P-3A begon in 1961 en het toestel kreeg de naam Orion. De eerste toestellen van subtype WP-3A gingen augustus 1962 naar de U.S Navy en ze werden al gauw tijdens de kritieke Cuba Crisis ingezet. De volgende serie P-3B had verbeterde motoren en de P-3C volgde in 1967 met vooral nieuwe systemen. Vanaf 1965 werd de P-3B geproduceerd met sterkere motoren en ook later een APU en verstrerkte constructie.

De P-3C volgde vanaf circa 1968 met een geheel modern ASW systeem met computers voor snelle gegevensverwerking. Een flinke modernisering volgde later nog: in 1975 met de P-3C Update I en de Update II vanaf 1977.

De Orion bleek een zeer goed vliegtuig. Het vloog met een flinke bemanning voor aflossing tijdens lange vluchten en de bediening van de vele systemen voor opsporing en bewapening. De cockpit heeft plaats voor piloot en co-piloot en boordwerktuigkundige. De cabine erachter heeft links een TACCO coordinator-station en rechts zit de NAVCO voor communicatie en navigatie. Midden in de cabine zitten drie sensoren operators. Helemaal achterin de cabine is een rustruimte met nog enkele observatie stations. Het primaire opsporingssysteem is de neusradar met een hoge nauwkeurigheid. Vervolgens neemt de MAD, een magnetische detector het over. Tevens kan een FLIR infrarood detector onder de neus worden gebruikt. Sonoboeien worden gebruikt voor het markeren van het lokale gebied waar een onderzeeboot zich zou kunnen bevinden. Sonoboeien worden meestal, na instelling voor luisteren op ingestelde diepte, gedropt worden. Later werd er ook ECM ALQ-78 pod gehangen onder de linker vleugelwortel. De torpedo's worden in het ruim meegenomen maar kunnen ook onder de vleugel gemonteerd zijn. 

De Orion is in grote aantallen bij US Navy in vele versies gebruikt maar werd ook veelvuldig geexporteerd. Kawasaki in Japan bouwde het in licentie.

Gegevens:

 4 x  Allison T56-A-14 turbine motoren van 4900 pk
 Patrouillesnelheid circa 380 km/u op 500 m hoogte
 Maximum snelheid circa 760 km/u op 4500 m hoogte
 Spanwijdte: 30,37 m
 Lengte: 35,61 m
 Hoogte: 10,29 m
 Leeggewicht: 27900 kg
 Maximum startgewicht: 61200 kg
 Vliegradius meer dan 4000 km !  
 Lange afstandsbereik: 9200 km, 12 uur vliegen.  
 Wapenlast: zo'n 9000 kg torpedo's / dieptebommen zoals 3x 450 kg mijnen, 3 x mk557 dieptebommen, 4 x mk43/44/46 torpedo's, nucleaire dieptebommen
 mogelijk alsmede Harpoon raketten.  
 Bemanning meestal 10 personen, o.a om apparatuur te bedienen; er was ook extra ruimte om nog wat militairen mee te nemen. 

( Tekst van M. de Vreeze met bijdrage van P.J.A. Booij )

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud op deze pagina werd voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze