Laatste update: 08 maart 2023

1595

.

Informatie:

Bommenwerper / lesvliegtuig; het was afgeleid van Martin model 123 en de B-10 vloog voor het eerst februari 1932. Metaalbouw met draaibare koepel en gesloten cockpit.  De daaruit afgeleidde Martin 139 W welke een soort export versie was maakte de eerste vlucht in 1934; Argentinie, China, Siam en Turkije bestelde toestellen en later ook Nederland (aanduiding WH). Er waren diverse subtypes met motoren (zie details op andere pagina's). De Amerikaanse USAAC vloog er ook mee. Bemanning bestond meestal een piloot, bommenrichter/boordschutter in de neus, telegrafist en tweede schutter. Deze kon ook met een reserve set stuurorganen het toestel vliegen.  

Het model 166 was een doorontwikkeling van model 139 en had een betere stroomlijn.

 Spanwijdte: 21,5 m
 Lengte: 13,8 m
 Leeggewicht: 4682 kg
 Maximale startgewicht: 8539 kg
 Wright Cyclone GR1820 motoren, 850 tot 1200 pk afhankelijk van sub-type;
 Maximale snelheid zo'n  388 km/u
 Kruissnelheid: 300 km/u
 Bereik: 2500 km
 Plafond: 8600 m
 4 bemanningsleden
 3x 7,62mm Colt mitrailleurs
 bommenlast: afhankelijk van versie, tot 1000 kg en 2000 kg latere versies

.

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud op deze pagina werd voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze

Laatste update: 08 maart 2023

8367

Cat 5.  LA-KNIL / ML-KNIL

nummers / registraties:
M501-513 (WH-1)
M514-539 (WH-2)
M540-578 (WH-3)
M579-617 (WH-3A) (later M5100 t/m M5120)

De WH-1's kregen als registratie M501 t/m M513; De WH-2's kregen als registratie M514 t/m M539; De WH-3's kregen als registratie M540 t/m M578; De WH-3A's kregen als registratie M579 t/m M620. Daar de nummering vanaf M-600 verwarrend was, werd deze in augustus 1940 aangepast en gecorrigeerd in M5100 t/m M5120.

Bij het LA-KNIL (later hernoemd vanaf maart 1939 Militaire Luchtvaart ML-KNIL) hanteerde men een registratiesysteem, waarbij de letter stond voor de fabrikant en het eerste cijfer voor de aard van het vliegtuig. De M betekende dus Martin, de '5' betekende bombardementsvliegtuig. De overige cijfers gaven dan het volgnummer aan. De registratie stond in wit op de rompzijden en werd, zonder M, in zwart op de vleugelvoorrand herhaald. Opvallend was dat bij de WH-1 en bij de WH-2 dit op de buitenste vleugelhelft, nog buiten de pitotbuizen was aangebracht. Bij de WH-3 en bij de WH-3A was dit tussen de motoren en het landingslicht aangebracht.

Informatie door Wilko Jonker

In medio 1935 werden t.b.v. het LA-KNIL een aantal offertes aangeboden voor een nieuwe bommenwerper. Men wilde een "slagluchtmacht" in Indië opbouwen vanwege de Japanse dreiging die al het Chinese Mantsjoerije had bezet. Fokker bood de nog in ontwikkeling zijnde Fokker T-V aan. Het Amerikaanse "Glenn Martin" bood aan model 139 W, een variant van de geheel metalen Martin B-10. In die tijd was dit toestel sneller dan de toen gebruikelijke jachtvliegtuigen. Bovendien vloog het toestel al rond en leek het als metalen toestel beter bestand tegen tropische omstandigheden in Indië. Het kon ook snel worden geleverd was de verwachting.

De planning voorzag in eerste instantie in een aantal van 39 toestellen, die in licentie in Nederland zouden worden gebouwd. Door gebrek aan capaciteit en ervaring met metaalbouw in Nederland en dus te laat geachte levering, werd uiteindelijk besloten om de toestellen voor Indië toch rechtstreeks uit de VS te laten komen. Na de nodige commotie in het Nederlandse parlement in crisis tijd, werd toch februari 1936 een order geplaatst voor toestellen met aanduiding WH-1, WH stond daarbij voor "Wright Holland".

Inderdaad kwamen de eerste 13 toestellen snel. De eerste serie kisten werd op Baltomore beproefd met de NLL en op 2 september 1936 werd de eerste WH-1, de M-501 overgedragen. Half december arriveerde de M-501 en de M-502 in Nederlands-Indië. De M-502 werd medio januari 1937 vanaf Andir nabij Bandoeng ingevlogen voor de LA-KNIL. De tweede Vliegtuig Afdeeling kom al in april 1937 al z'n Fokker C-V vervangen door de eerste zes Martin 139 WH-1's. Deze versie had de Wright Cyclone GR-1820-F53 motoren van 770 pk.

In maart 1937 volgde een vervolgorder voor nog eens 26 stuks van het type WH-2, deze was in een aantal opzichten verbeterd. Ze waren voorzien van krachtiger Wright Cyclone G-3 motoren van elk 875 pk, de Hamilton Standard –propeller met twee standen was vervangen door de Curtiss Electric 'constant speed' propeller. Verder was de koeling van de motor verbeterd en meer gestroomlijnd. En was een NSF VR-34B kortegolf radio ingebouwd. En ten slotte was, mede met het oog op de lange vluchten, een automatische piloot ingebouwd. De snelheid was zo'n 40 km/u hoger, het vliegbereik was met 10% toegenomen en de nuttige lading was 20% groter.

De eerste WH-2, de M-514 werd medio december 1937 overgedragen en in oktober 1938 waren alle toestellen afgeleverd, zodat er drie afdelingen van elk 13 bommenwerpers (9 stuks operationeel 2 reserve en 2 in onderhoud) operationeel waren in Indië. Met het type konden eindelijk ook lange afstandsvluchten vanaf land in de uitgestrekte Indische archipel worden uitgevoerd, bijvoorbeeld naar Sumatra. Er waren helaas nodige ongevallen wat resulteert in afschrijvingen, deels door een wat onverantwoord vlieggedrag en het gebrek aan ervaring met grote bommenwerpers.

Het type was inmiddels verder bij de Amerikaanse fabriek ontwikkeld tot de Martin 166; deze was voorzien van een enkele cockpit overkapping, verder was de rompdoorsnede vergroot, zodat meer bommen meegenomen konden worden. Verder was de vleugel voorzien van een lichte pijlstand en waren de motoren vervangen door Wright Cyclone GR-1820-G5 van 1100 pk elk. Onder andere uit commerciële overwegingen werd dit type WH-3 genoemd met nog steeds aanduiding Type Model 139. Er kon maximaal 2000 kg aan bommen worden meegenomen.

Eind december 1937 werd alweer een volgend contract getekend voor de levering van 39 stuks WH-3's. De acceptatie van het eerste toestel, de M-540 vond plaats in mei 1938. In november van dat jaar werd nog een vervolg contract getekend voor de levering van 40 WH-3A's. Deze waren uitgerust met twee Wright Cyclone R1820-G102 motoren van 1200 pk elk, maar verder identiek aan de WH-3.

(twee toestellen waren bij het inschepen in USA zwaar beschadigd en er volgde 2 vervangende toestellen; dus 120 registraties maar daadwerkelijk 118 afgeleverd).

De overdracht van het eerste WH-3A toestel van deze levering vond plaats in december 1938. In april 1939 werd de derde en laatste bombardementsgroep , VlG-III operationeel te Tjililitan. Dat veld dat een eind buiten Batavia lag was maart 1939 een compleet militair veld geworden nadat het civiele vliegveld Kemajoran bij Batavia in gebruik was genomen. (De LA-KNIL heette ondertussen vanaf maart 1939 "Militaire Luchtvaart" ML-KNIL).

Tot eind 1939 waren zeven toestellen al door ongevallen verloren gegaan. Voor de Japanse aanval op Nederlands-Indië begin 1942 waren eenheden operationeel op Andir, Singorasi (Malang), Tjililitan en Kadjati op west Java. Verder waren er reservetoestellen en een aantal in onderhoud of gebruikt voor instructie. De diverse toestellen waren verspreid over allerlei vliegvelden met op ieder veld zo'n drie a vier toestellen. 

Tot halverwege 1941 waren de meeste WH's nog afgewerkt in een egaal groen schema met licht grijze onderzijden. Daarna werd het meerkleurige Oudblad en Jongblad schema meer en meer toegepast. 

Japanse aanval en oorlogshandelingen

De Japanse verrassingsaanval op het Amerikaanse Pearl Harbour was 7 december 1941. De eerste oorlogsacties met de ML-KNIL Glenn Martins werden rond en boven Borneo uitgevoerd mid december 1941. De Japanners wilde de olievelden daar zo snel mogelijk veroveren en vielen dus niet als eerste Singapore aan. Al gauw bleken de daglichtaanvallen van de Martins een hachelijke zaak te zijn, maar helaas was door de ML-KNIL niet of nauwelijks geoefend in nachtelijke aanvallen. Zo rond 10 januari 1942 werd een Japanse aanval uitgevoerd op Tarakan op Oost-Borneo met grote verliezen.

Eind januari 1942 waren er waarschijnlijk er rond 40 Glenn Martins operationeel vanaf Java van vooral het WH-2 type. Gedurende de drie maanden durende harde strijd met vooral aanvallen op Palembang op Zuid-Sumatra op de door Japanners veroverde olie-installaties gingen veel toestellen verloren door de oorlogshandelingen. Japanners voerden rond 1 maart 1942 landingen uit op het hoofdeiland Java en rond die tijd waren nog zo'n 6 tot 10 kisten beschikbaar. De strijd in Indië was al snel verloren.

Op 7 maart 1942 slaagde de Martin M-585 erin naar Broome in Noord-Australië te ontkomen. ( dit toestel werd daar overgedragen aan de USAF, die het als B-10 met serienummer 42-68358 in dienst nam).

Van de overige toestellen zijn waarschijnlijk 18 stuks min of meer onbeschadigd in Japanse handen gevallen na de capitulatie 8 maart 1942. Vijftien hiervan waren na reparatie weer in vliegwaardige toestand te krijgen. Een aantal gingen zelfs naar Japan voor testen. Eind 1943 zijn 3 Martin 139 WH-1 en 6 Martin 166 (wie weet de serienummers?) overgedragen door de Jappen aan hun Aziatische bondgenoot Siam (het latere Thailand), dat in 1937 al 6 Martin 139's had aangeschaft. Het had Type nummer 41. Na de oorlog waren er nog een stuk of vijf overgebleven, die nog tot medio 1949 werden gebruikt! 

Martin 166  WH-3  "M-540". Foto: Defensie voorlichtingscentrum / Ministerie van Defensie (used with permission)

WH-1 in  schema (a) . Foto: Archief Ministerie van Defensie  (used with permission)

                                                                             
WH-2 met oranje driehoeken o.a. de "M-539". Foto: Archief Ministerie van Defensie  (used with permission)
 

De grote driehoeken zijn goed te zien. Foto: Collectie M.de Vreeze (used with permission)

Foto: Collectie M.de Vreeze (used with permission)

Detail van de glazen schuifkappen; de achterste kap kan naar beneden klappen voor de mitrailleur. Foto: Collectie M.de Vreeze (used with permission)

Mooi detail voor de modelbouwer. De kap is naar beneden gekanteld. Foto: Collectie M.de Vreeze (used with permission)

beetje modder op de band; Foto: Collectie M.de Vreeze (used with permission)

Tijdens het bommen laden, de "M-539". De registratie staat net buiten de motorgondels; Foto: Collectie M.de Vreeze (used with permission)

                                                                             
Foto: Collectie Meijeringh (used with permission)

Hier is het registratienummer "M-501" te zien op de buitenvleugel. Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

In kleurige uitvoering. Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

"M-540". Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

"M-541". Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

nogmaals de "M-540". Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

Diverse Martins op een rijtje. Foto uit collectie Afd.LuchtvaartKennis (used with permission)

Oude foto uit de Aviation Week van augustus 1939. (Collectie M. de Vreeze / used with permission)

Oud artikel uit de Aviation Week van juni 1940. De afloop in Indië was nog ongewis. (Courtesy Aviation Week archives)

.

.

   Bronnen o.a  [B15] Luchtv.Indië, [B17] Vlucht.tijd  ; dhr. Guit .

Inhoud voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M. de Vreeze en W. Jonker (op de oude IPMS website) 

Laatste update: 11 maart 2018

1688

Foto Selectie uit de Beeldbank NIMH van Defensie die voor plastic modelbouwers handig kunnen zijn. (gefaciliteerd en beschikbaar gesteld middels insluitlinkjes door het instituut NIMH) :

Op Andir. Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission)

Foto: Beeldbank NIMH (linked with permission) 

Laatste update: 12 juni 2022

3257

Modelbouw informatie Martin type 139

> beste aanbevolen model staat steeds eerst bovenaan; modellen achter elkaar genoemd zijn gebaseerd op dezelfde mal;

Groot houten model van "wooden model".

BOXART

.

Modelbouw info (bijdrage van Wilko Jonker en Meindert de Vreeze) 

Eerste schema (a):
Bij de aflevering waren de toestellen van een blauwe romp: Light Blue enamel Dupont, en gele vleugels en staartvlakken: Yellow enamel van Dupont. De binnenzijden van wielbakken e.d zinc chromate aluminium en het cabine interieur voornamelijk aluminium. De rozetten waren aangebracht in zes posities. Het richtingsroer was in rood-wit-blauw uitgevoerd, maar werd in 1939 overgeschilderd. 

Schema (b)
Medio 1940 werden de toestellen aan de bovenzijde gecamoufleerd in "jongblad" ***. Tevens werden in plaats van de rozetten de oranje driehoeken als nationaliteitskenmerk in gevoerd; deze waren  aangebracht in vier posities, doch niet op de bovenzijde van de vleugels! Aanvankelijk was het richtingsroer ook oranje gespoten met een zwarte rand, maar dit werd al gauw overgeschilderd in groen. Onduidelijk is of de oranje driehoeken later (zoals bij de MLD) verkleind zijn, foto’s hiervan zijn niet bekend.

Schema (c)
In de loop van 1941 werd van een aantal Martin kisten de bovenzijde van de vleugel voorzien van een tweekleurige camouflage in ‘oud blad’ en ‘jong blad’.

Schema (d)
Eind 1941 werd een geheel groene "jongblad" kleur ingevoerd. In februari 1942 werd op de nog overgebleven toestellen de oranje driehoek vervangen door de rood-wit-blauwe vlag.

 ------------------

***  opmerking: IPMS lid Max Schep heeft geconcludeerd in zijn boek "Camouflage en kenmerken militaire luchtvaart Kon.Ned-Indisch leger" [Ref. B42, pag 201 en volgende ]: eind jaren dertig in Indië voor de ML-KNIL een richtlijn vier-kleuren camouflage vlekkenpatroon is verordoneerd met "oud blad", "jong blad", chocolade-bruin en zelf MLD achtig grijs (dus 4 kleuren). Een aantal Martins zijn ook voorzien van dit schema waarbij de groene kleuren donkerder lijken dan eerst gedacht:   

"Jong blad" lijkt na het aanbrengen vaak donkerder neigend naar ongeveer FS34052 "dark green" (en lijkt zelfs op "schwartzgrun" RLM 70), zie kleurentabel <K86A>; wanneer in de USA aangebracht iets lichter ongeveer FS34064 , zie kleurentabel <K86>.  

Ook "oudblad" is ook donkerder na het aanbrengen wat leek op FS34095 , zie kleurentabel <K126A>; wanneer in de USA aangebracht leek het op 34096, zie kleurentabel <K126>.

Het lichtgrijs aan de onderzijden van de WH's  leek op FS26440, FS36622 en werd in de loop der tijd steeds lichter neigend naar "melk wit". 

Bij de bouw van een model op kleinere schaal is het wellicht goed rekening te houden met het schaaleffect waarbij modellen realistischer overkomen als de met name donkere kleuren iets lichter worden aangebracht op het model. (vandaar dat de tabel de ietwat lichtere kleuren suggereert).

Tekeningen van en beschikbaar gesteld door Wilko Jonker (used with permission)

Schema (a)

en meer.....

De inhoud voor het eerst opgesteld door M.de Vreeze en W.Jonker zomer 2004 (op oude IPMS website)