INFO Republic F-84F Thunderstreak

Informatie:

Republic USA, jager met pijlvleugel (Thunderstreak); werd begin jaren 50 ontwikkeld.

(informatie van Wilko Jonker)

Dit toestel werd door het Amerikaanse Republic ontwikkeld als een pijlvleugelvariant van de met rechte vleugels uitgeruste Thunderjet. De reden was het bekend raken van Duitse onderzoeksresultaten uit de Tweede Wereldoorlog aangaande de pijlvleugel en de lagere weerstand en betere vliegeigenschappen. Men verwachte dat het nieuwe toestel de capaciteiten van de Thunderjet als jachtbommenwerper zou verbeteren.
Aanvankelijk stond het nieuwe toestel te boek als Republic XF-96 en was het, vanwege de toen beperkte financiele middelen voor meer dan 60% opgebouwd uit onderdelen van de F-84E Thunderjet om de kosten te drukken. De laatste F-84E Thunderjet, de 49-2430, uit het lopende contract werd voor de conversie uitgekozen. De romp van de XF-96A was in feite gelijk aan die van de F-84E inclusief de canopy en de luchtrem. De staart kreeg een pijlstelling en een geheel nieuw ontworpen vleugel met een pijlstelling van 38,5 graden werd aangebracht. Als krachtbron werd de Allison J35-A-25 van 5200 lb pond stuwdruk toegepast. Deze was echter niet echt sterk genoeg voor dit type.  

Op 3 juni 1950 maakte het nieuwe toestel, na in delen te zijn overgevlogen van Farmingdale naar Muroc, de eerste vlucht. Bij testvluchten bleek dat de performance slechts marginaal beter was dan die van de Thunderjet en de verdere ontwikkeling werd op een laag pitje gezet.

Dankzij het uitbreken van de oorlog in Korea kwam meer geld beschikbaar voor de verdere ontwikkeling en werd door de USAF een bestelling geplaatst. De USAF sloot in juli 1950 een contract af voor de productie van de F-96A. Het toestel kreeg op 9 augustus 1950, een nieuwe typeaanduiding, namelijk XF-84F met de naam Thunderstreak. Om de performance op vooral grotere hoogte te verbeteren, werd als motor de beter presterende Armstrong-Siddeley Sapphire turbojet van 7200 lb stuwdruk geselecteerd in plaats van de Allison J35 die in het prototype zat. De Sapphire werd in Amerika in licentie gebouwd door Curtiss-Wright als J-1965.

Omdat de nieuwe motor een stuk langer was, moest het rompachterstuk opnieuw ontworpen worden en ook de luchtinlaat werd aangepast. Het prototype XF-84F 49-2430 met de Sapphire vloog op 14 februari 1951.

De tweede pre-productiemachine  (51-1344) werd in 1951 gebouwd, de derde pre-productiemachine (51-1345) werd voorzien van twee luchtinlaten in de vleugelwortel en een dichte neus. Bij testvluchten bleek onder andere dat er stuwdrukverliezen optraden en werd dit idee weer verlaten, voor wat betreft de jachtuitvoering. Later zien we dit idee toch weer opduiken bij de RF-84 Thunderflash. Tijdens de productie van de eerste serie voor de USAF doemde nog een andere probleem op. De vleugel was ontworpen met zware liggers, die alleen door een bepaalde, zware hydraulische pers gemaakt konden worden. De enige drukpers die dat kon, was in eigendom van Boeing. Deze gebruikte deze pers voor de toen volop in productie zijnde B-47 bommenwerper en had geen capaciteit beschikbaar. Tot overmaat van ramp viel deze pers om technische redenen enige tijd uit en ook de productie van de J-1965 liep vertraging op. Er werd na overleg met de USAF besloten om de vleugelconstructie opnieuw te ontwerpen. De productie van de Thunderstreak liep hierdoor een zodanige vertraging op, dat de USAF vroeg om een versie van de Thunderjet te leveren, de F-84G. Uiteindelijk werd dit type Thunderjet in de grootste aantallen, meer dan 3000 stuks, geproduceerd

De productieblokken
Het eerste model F-84F-1-RE rolde eind 1952 van de band. De toevoeging RE staat voor Republic. General Motors te Kansas City produceerde ook een aantal Thunderstreaks, die als typetoevoeging GK kregen. Van de model 1 werden 10 exemplaren bebouwd, die waren voorzien van de Wright J65-W-1 motor van 7200 pond stuwkracht. Belangrijk verschil ten opzichte van de prototypen was de cockpitkap. Deze, oorspronkelijk schuivende kap zoals bij de Thunderjet, was vervangen door een omhoog  zwaaiend type. Voordeel was de deze canopy sterker, eenvoudiger te installeren en een betere afdichting had dan het oudere type. Verder was de enkele luchtrem onder de romp vervangen door twee kleppen aan weerszijden van de romp en ook waren er slats aangebracht om de stroming van de lucht over de vleugel te verbeteren. Vanaf de laatste helft van 1953 verscheen model 5.  

De F-84F-5-RE kreeg de sterkere Wright J65-W-3 of de equivalente door Buick gebouwde J65-B-3 van 7330 pond stuwkracht.

De eerste F-84F-25-RE (51-1621)verscheen eind 1953  en was voorzien van een "all-flying" horizontale staartvlakken. Reden hiervoor was dat de voorgaande modellen de neiging hadden om bij hoge snelheden op een dusdanige manier te steigeren dat er kans bestond dat de vleugels af zouden breken. Het gevolg was tevens dat er manoeuvrebeperkingen werden opgelegd.

In maart 1955 verscheen de F-84F-50-RE. Deze was voorzien van de krachtiger J65-W-7 (of J65-B-7), die 7800 pond stuwkracht kon leveren. De opgelegde beperkingen stonden verdere verbetering op lage hoogte in de weg, wel zorgde extra stuwdruk ervoor dat de klimsnelheid en operationeel plafond toenamen.

De laatste versie was de F-84F-75-RE. Hiermee werd een remparachute in een behuizing onder de staart ge?ntroduceerd. Deze remparachute werd later ook op de vorige modellen aangebracht.

De laatste en 2112e Thunderstreak rolde in augustus 1957 van de band in Farmingdale. General Motors had nog eens 599 toestellen gebouwd. Ruim 1300 toestellen gingen naar de NAVO-partners, waaronder Nederland, dat er zes squadrons mee voorzag.

F-84F Thunderstreak gegevens:  
 Lengte:  13,21 m  
 Spanwijdte:  10,21 m  
 Hoogte:  4,37 m  
 Wright J65-W-3 motor met 3250 kg stuwdruk  
 Maximum snelheid:  1125 km/u
 Vliegbereik: ongeveer  1600 km  
 Bewapening:  6 x 12,7 mm neus-mitrailleurs , max 2.700 kg stores (bommen, raketten,etc) 

FOTO GALERIJ:

Deze inhoud voor het eerst opgesteld zomer 2004 door M.de Vreeze en W. Jonker