English readers can read the review here...
De vierwiel aangedreven Unimog TLF (Tanklöschfahrzeug) -8 serie is tevens bestemd voor offroad gebruik. Dankzij de bluswatervoorziening van 1800 liter is hij geschikt voor het snel bestrijden van branden en voor het blussen met watertoevoer, zelfs in ruw terrein. De Unimog U 1300 L werd gebouwd van 1975 tot 1993.
Het model werd al in 1985 uitgebracht en is sindsdien in 18 versies of heruitgaven verschenen. Dit is het model van dit jaar (2023) als limited edition en volledig "NIEUW", zoals de verpakkingstekst belooft. Wat Revell daarbij onder nieuw verstaat is mij niet geheel duidelijk want nieuwe mallen zijn het zeker niet. Ook Scalemates plaatst hier duidelijk een vraagteken bij.
De omslagafbeelding op de typische Revell verpakking met zijflappen zonder binnendoos toont het gebouwde model tegen een fotorealistische achtergrond. Details van het model zijn te zien op de achterkant van de doos. De spuitframes zijn respectievelijk wit, rood en grijs gekleurd, zodat het ook zonder verf kan worden gebouwd. Het model wordt daarom ook in ongeverfde staat op de verpakking getoond.
De onderdelen zijn goed, detailniveau komt overeen met de jaren '80. Dat is niet erg, maar het geeft ook geen reden tot juichen. Het model heeft veel flash en dat kan ook eigenlijk niet anders gezien de leeftijd van het model, 1985. De mallen zullen best geleden hebben Nabewerking, als je het zo wilt noemen is op veel van de onderdelen zeker nodig, denk ook aan de naden, maar is met goed modelbouw gereedschap zeker niet onmogelijk.
Twee deuren van achter opbouw zijn beweegbaar en tonen de binneninrichting.
Heel jammer dat sommige onderdelen, zoals een bijl, koppelstuk, spuitmond en slangen, om er maar een paar te noemen, op de wand van de binneninrichting zijn meegegoten. Hier had Revell met een paar nieuwe onderdelen het model duidelijk kunnen verbeteren. Toch zijn er ook een hele reeks accessoires die afzonderlijk worden bijgeleverd en het interieur aantrekkelijker maken. De opgerolde brandslangen, waterkannen en losse koppelingen bijvoorbeeld. In 1985 was 3D drukken er nog niet, althans niet in de vorm zoals we die nu kennen. Met behulp van 3D druk kunnen natuurlijk veel van de meegegoten onderdelen los vervaardigd worden, samen met losse gedrukte traanplaat onderdelen kan het model heel goed heel mooi verfraaid worden. Wil je dit niet of heb je de mogelijkheden niet dan zal het zodanig verven van de onderdelen dat ze “loskomen” van de achtergrond de enige oplossing bieden, hiervoor zijn zeker technieken.
De al eerdergenoemde losse slangen zou ik zeker vervangen door zelfgemaakte, dat moet te doen zijn van of met (epoxy)plamuur.
De cabine is niet overdreven gedetailleerd, maar biedt zeker mogelijkheden tot het uitbreiden en verbeteren. Er zijn op het internet foto’s te vinden van het interieur, overigens ook van de inhoud van de opbouw en daar valt best mee te variëren. Een “motor” heeft het model ook, is summier, maar de cabine is uit een stuk gegoten en de motorkap kan niet open, dus je ziet hem toch niet, behalve van onderen. Voor de koplampen zit een draadbescherming. Deze kon ik bij de frames niet vinden, maar het blijkt een daadwerkelijk van draad gemaakt onderdeel te zijn. Na behoorlijk zoeken bleek het ergens in de handleiding verstopt te zijn. Wat mij betreft niet zo slim van Revell want het valt er zo uit en het risico is groot dat dat net gebeurt op een plek waar je het niet meer vinden kan. Ik heb het snel op de voorkant van de handleiding geplakt. Ook doen Revell, net als bij bijvoorbeeld antennes van tanks! Het is redelijk stijf draad, dat wordt nog wat om dat in de juiste vorm te buigen…..
Stuur en wielen mits correct gemonteerd zijn beweegbaar.
De cabine heeft een voorruit, en de driehoekige klapraampjes in de deur, maar geen deurramen en geen achterramen. Heel apart en eigenlijk vreemd, of ook weer niet want ze hebben er in geen van de versies bijgezeten. Hier had Revell opnieuw met nieuwe onderdelen kunnen komen. Omdat ramen in sponningen zitten is het simpel erachter plakken niet echt realistisch, dat gelt ook voor de deurramen. Optie is om de deurramen dan in gedeeltelijk open positie erin te lijmen. Voor de achterramen is op het internet een techniek te vinden met plakband, maar ze zijn niet echt goed in zicht dus tegen de achterkant lijmen kan zeker ook.
Voor alle lampen/lichten zitten er de heldere delen bij, kleur moet je wel zelf aanbrengen dus. Op foto’s is duidelijk te zien dat aan de voorkant in het midden van de bumper een lier zit. Het model heeft die niet althans wat erbij zit geeft mij niet de indruk van een lier; lijkt meer op een trekbeugel. De keuze is aan u als bouwer. Boven op de cabine zitten twee zwaailichten. In vrijwel alle gevallen op foto’s die ik gezien heb zijn deze beschermd door een kleine draadkooi. Het model heeft die niet, wat kan. Ook hier weer uw eigen keuze. Boven op de bovenbouw zijn de railing en de ladder(s) keurig meegeleverd. De correcte schaalverhouding is voor mij niet te controleren omdat ik geen voorbeeldvoertuig heb gezien. Het ziet er in ieder geval realistisch uit.
De banden zijn van rubber, tenminste daar ga ik van uit, plastic kan ook. In ieder geval zal dit op den duur gaan leiden tot het vergaan van de banden. Ik heb zelfs al op het internet gelezen dat met betrekking tot deze banden (oude versie?) er zelfs vloeistof uitloopt. Inzakken met de tijd gaan ze in ieder geval. After-market zijn ze nog niet verkrijgbaar, althans volgens Scalemates niet specifiek voor dit model, wellicht in combinatie met andere 1/24 modellen, maar dat zal zoeken worden.
Positief punt is dat de banden geen naden hebben!
De bijgeleverde decalset heeft als datum 2023, dus ik ga ervan uit dat het ook de kwaliteit van 2023 is. Ik heb niet echt iets kunnen ontdekken waaruit zou blijken dat het oude decalvellen zijn. Gedrukt in Italië zien ze er prima uit.
Het biedt de mogelijkheid om een versie te bouwen van de:
Brandweer Trier (Duitsland)
Brandweer Bad Oeynhausen (Duitsland)
Brandweer Höxter (Duitsland)
Brandweer Braunschweig (Duitsland)
Brandweer Venlo (Nederland)
Brandweer Salzburg (Oostenrijk)
Brandweer Altstätten (Zwitserland)
Brandweer Hasselt (België)
Met andere woorden de keuze is reuze!
De handleiding is in kleur en dus “nieuw” in vergelijking tot de oudere modellen. Zoals altijd hebben de kleuraanbevelingen alleen betrekking op Revell's eigen kleurenaanbod. De bouwstappen worden duidelijk gepresenteerd.
Conclusie
De opmerking “nieuw” van Revell kan ik niet plaatsen. Het model is uit 1985 en dat is ook te zien aan de kwaliteit van de geleverde onderdelen. Behoorlijk wat flash en grove naden. Meegegoten onderdelen die ook als detail nieuw hadden kunnen worden bijgeleverd.
Het blijft echter een leuk attractief model in de Revell serie met vele mogelijkheden om extra te verfraaien en aan te passen. Je kunt er echt helemaal op los gaan. Ieder naar zijn eigen kunnen.
Revell geeft level 5 aan, da’s best gevorderd, maar als je lekker als beginner zonder verven aan de slag gaat kom je ook toe aan een leuk model wat goed op de schoorsteenmantel oogt en aandacht zal trekken. Niks mis mee. Als brandweer je ding is lekker kopen en gaan bouwen.
After-market producten worden door Scalemates niet aangegeven, wellicht stapt iemand in deze niche.
Prijs, tja het is een 1/24 model, maar met een kwaliteit van 1985? Ik zou het er niet voor uitgeven, maar het ligt niet in mijn interesse, maar brandweerfreaks waarschijnlijk wel. Als in zoveel gevallen is het de koper die bepaalt. Ik ga het model in ieder geval met veel plezier bouwen en zal u erover berichten.
Met dank aan IPMS Nederland en Revell/Hobbytime voor het beschikbaar stellen van het model.
Reviewer: Fred Bachofner
Deze eerste indruk werd gepubliceerd 9 oktober door M. de Vreeze, IPMS NL webmaster
==================
AANVULLEND BOUWVERSLAG met bevindingen (door Fred Bachofner)
De Revell bouwdoos waarvan hierboven een eerste indruk staat werd gebouwd.
De vierwiel aangedreven Unimog TLF-8/18 is ontworpen voor gebruik in moeilijk begaanbare terreinen, met een watervoorziening van 1800 liter om branden effectief te bestrijden.
Dit veelzijdige voertuig werd tussen 1975 en 1993 geproduceerd. Het Revell-model, oorspronkelijk uitgebracht in 1985, is sindsdien verschenen in 18 heruitgaven, waaronder deze limited edition uit 2023. Hoewel de verpakking belooft dat dit een "nieuw" model is, is dit niet zo.
Drama op de Venlose Heide
De Venlose brandweer gebruikte de Unimog 33-GB-96 tijdens een grote heidebrand in de zomer van 1986. Het voertuig stond uren in de frontlinie en droeg duidelijk de sporen van zijn inzet. Dit verhaal inspireerde tot een diorama van het verweerde voertuig, waarmee niet alleen het model, maar ook de bijbehorende geschiedenis tot leven wordt gebracht. Hierover heb ik een apart diorama artikel geschreven welke is gepubliceerd in "Modelbouw in Plastic" MIP 2025-2.
De Bouw
De bouw bij oudere kits zoals deze vereist geduld en vakmanschap. De gietramen zijn wit, rood en grijs, wat betekent dat het model theoretisch zonder verf kan worden gebouwd. Toch tonen de detaillering en verouderde elementen dat een serieuze modelbouwer flink aan de slag moet om een bevredigend eindresultaat te bereiken.
De bouw begint met de motor, maar deze blijft grotendeels onzichtbaar, tenzij men het model op een spiegel plaatst. De ik merkte al snel op dat de onderdelen veel flash, grove naden en uitwerpmarkeringen bevatten, dat vereiste intensieve schuur- en vijlwerkzaamheden. Ook het chassis toonde krimpdeuken en onvolkomenheden, die werden opgevuld met zelfgemaakte “spruefiller”, een mix van Tamiya Thin en plastic gietframe. De motor werd eenvoudig gehouden met een basiskleur (Vallejo Russian Uniform groen), aangevuld met wat zwarte en zilveren accenten. Hoewel Revell meer gedetailleerde kleursuggesties geeft, vond de ik dit onnodig gezien de geringe zichtbaarheid. Het chassis werd zwart en glanzend geverfd, maar het vereiste veel werk om het goed te laten passen. Zo was de uitlaat met demper bijvoorbeeld verbogen, wat het gebruik van meerdere lijmsoorten en klemmen noodzakelijk maakte.
Ik besteedde daarnaast aandacht aan details die nauwelijks zichtbaar zouden zijn, zoals het grondig schuren van de motoronderdelen en het corrigeren van kleine onvolkomenheden in het chassis. Dit laat zien hoe perfectionisme bij modelbouw een grote rol speelt, zelfs wanneer de inspanningen nauwelijks zichtbaar zijn in het eindproduct.
Na het chassis was het tijd voor de cabine. Het interieur bood kansen voor creativiteit. De stoelen kregen een unieke behandeling met plakband, wat een stoffige of leren uitstraling gaf. De kleur werd aangepast naar een leerkleur in plaats van het voorgeschreven rood. Details zoals het dashboard werden nauwkeurig geschilderd en voorzien van decals. Ondanks het uitgebreide werk vertoonde de cabine duidelijke tekortkomingen, zoals een vreemd gat in de versnellingsbak dat gerepareerd moest worden.
Bij het assembleren van de cabine besloot ik om verstevigingen te laten zitten om vervorming te voorkomen. Dit was nodig omdat onderdelen vaak slecht pasten. Ook de deuren, die beweegbaar moesten blijven, vereisten extra aandacht. Hieruit blijkt hoe belangrijk het is om vooraf goed te plannen en te testen voordat onderdelen permanent worden vastgezet.
Ik gebruikte innovatieve methoden, zoals het bekleden van de stoelen met plakband om een realistisch effect te creëren. Dit soort oplossingen illustreert hoe creativiteit en improvisatie onmisbaar zijn bij het werken met verouderde modellen.
De opbouw bevat roldeuren en geïntegreerde gereedschappen. De keuze was om deze deuren open, gesloten of gedeeltelijk open te monteren. Gedeeltelijk open bleek het meest realistisch, maar de beweegconstructie werkte niet soepel door slechte passing van onderdelen.
De bijgeleverde brandslangen waren plat en onnatuurlijk. De ik verving deze door slangen van op elkaar geplakt elektriciteitstape, een arbeidsintensieve maar effectieve oplossing. Ook de opgerolde slangen werden vervangen door zelfgemaakte exemplaren. De jerrycans in de kast hadden slechts drie dichte kanten, wat werd opgelost door plastic plaatjes toe te voegen. Deze en andere uitrustingsstukken werden zorgvuldig geverfd en verweerd om een realistisch effect te bereiken.
Ik besteedde ook extra aandacht aan de inrichting van de opbouw. De gereedschappen en aansluitingen in de binnenwanden werden eerst zorgvuldig geverfd en vervolgens verweerd om een doorleefd uiterlijk te creëren. Het vervangen van platte slangen door realistischere alternatieven was een tijdrovende taak, maar het resultaat voegde veel waarde toe aan het model.
Om het model een Nederlands tintje te geven, werd gekozen voor de Venlose brandweer. Dit betekende dat witte biezen over de rode verf aangebracht moesten worden. Revell levert witte decals, maar omdat deze niet dekkend zijn op rood, besloot de ik het model eerst volledig wit te spuiten. Na een laag glanzende vernis werden de witte biezen afgeplakt en het model rood gespoten.
Het schilderproces was intensief en vereiste dunne lagen voor een egaal resultaat. Stofdeeltjes in de verf, veroorzaakt door slechte afdekking, werden geaccepteerd als onderdeel van de verweerde look. De uiteindelijke kleur werd bereikt door een mix van Vallejo Game Red en Italeri Gloss Red. De decals werden aangebracht met voorzichtig gebruik van Microsol om ze soepel over het model te laten vallen.
Een interessant detail is de manier waarop de ik verfijnde technieken toepaste om stof en verwering te simuleren. Door pigmenten en dunne lagen verf strategisch aan te brengen, kreeg het model een authentieke uitstraling die aansluit bij het verhaal van de heidebrand.
De bumper, spiegels, lampen en ruiten vereisten extra aandacht. Het metalen framewerk rond de koplampen bleek slecht ontworpen en werd vervangen door horrengaas. Spiegels kregen een realistischer effect met aluminiumfolie, en ontbrekende achterruiten werden handmatig uit helder plastic gesneden. De deuren kregen halfopen ramen, ondanks slechte passing en ontbrekende driehoekige ruitjes.
De voorruit was een ander probleem. Het ontwerp bevat zichtbare nokjes die door de ruit lopen, wat moeilijk te verbergen is. Alternatieven zoals polijsten of scratchbuilding werden overwogen, maar uiteindelijk werd de ruit in originele staat bevestigd met Cristal Clear. Het vervangen van de achterruiten en het aanpassen van de deurconstructie illustreert de complexiteit van het werken met modellen uit oude mallen.
De verwering speelt een belangrijke rol in het vertellen van het verhaal van het model. Pigmenten en krijtpoeders werden gebruikt om zand, vuil en slijtage na te bootsen. Dit verborg ook enkele van de bouwtechnische tekortkomingen, zoals het stof in de verf en de imperfecties bij de ramen. Het gebruik van “New Iraqi Army Sand” uit de AK-set gaf het model een stoffige, gebruikte uitstraling.
Het toevoegen van realistische verweringseffecten was een van de meest tijdrovende stappen in het proces. Ik gebruikte verschillende technieken om het model het uiterlijk te geven van een voertuig dat intensief is gebruikt in uitdagende omstandigheden.
Conclusie
Het model van de Unimog U1300 TLF-8/18 is een uitdagend project, vooral door de verouderde mallen en slechte pasvormen. Flash, gietnaden en uitwerpmarkeringen zijn alomtegenwoordig en vereisen intensieve correcties. Toch biedt de schaal 1/24 veel mogelijkheden voor personalisatie en toevoegingen zoals verlichting.
Hoewel de prijs (€44-€55) hoog lijkt voor de kwaliteit, blijft dit model een unieke keuze voor brandweerliefhebbers. Met voldoende geduld en vakmanschap kan een ervaren bouwer een indrukwekkend resultaat behalen. Ondanks frustraties en technische uitdagingen kijkt ik met trots terug op het project.
Het verhaal van dit model, van de heidebrand tot de verweerde look, maakt het een waardevol project voor verzamelaars en modelbouwers die een uitdaging niet uit de weg gaan. Ik heb het in een diorama gezet, zie daarvoor "Modelbouw in Plastic" MIP 2025-2.
Fred Bachofner
dit bouwverslag geplaatst 22 april 2025 op de IPMS.NL website