Don Gentile’s P-51B Mustang “Shangri-La"
Tamiya kit op 1/48 van de North American P-51B
"uit de archieven van de SIG RAF/AAF..."
door Erik Bosch
De kit.
Uitgangspunt voor dit model was Tamiya’s 1/48 model van de P-51B. Ik had daar grootse plannen mee. Ik zou hem bouwen voor de Nationals van 1996 en natúúrlijk een vette prijs in de wacht slepen, niet in de laatste plaats door de geweldige beschildering als “The Bald Eagle III” in aluminium met volle invasiestrepen. Hoe het kan verkeren! Onder tijdsdruk werd van het “Natural Metal” al snel afgezien en gekozen voor “Shangri-La” van Captain Don Gentile van de 4e Fighter Group. Natuurlijk was het ding –zelfs in de simpeler beschildering van Olive Drab met Neutral Grey- pas een week nà de Nationals af en wat die geweldige bouwkwaliteit betreft… Tja, meer ambitie dan talent?…
De cockpit.
Traditioneel gezien het startpunt van een vliegtuigmodel. Tamiya is in staat om met zo weinig mogelijk onderdelen een mooi resultaat te reproduceren. Zo ook hier. Toch wou ik wat extraatjes om er wat meer finesse aan te geven. Ik heb een afgietseltje gemaakt van het trimwiel uit een Hasegawa P-51 cockpit en ingelijmd. Op foto’s kwam ik een gele hendel tegen waarvan de functie me onbekend is, die heb ik van sprue gefabriceerd. Wat ik aan de linkerzijde van de cockpit ook vrij opvallend vond, was de schietpoort voor het signaalpistool. Dat is ook met een stukje sprue en een klein vierkantje plasticcard gemaakt. Om de cockpit een beetje “flair” te geven, besloot ik zelf een stukje zuurstofslang te maken en dat in de stoel te hangen. Dat heb ik gedaan door heel dun koperdraad om een stukje koperdraad van grotere dikte te winden. Een beetje buigen en fiedelen voor de juiste passing en voilà. Finishing touch waren de stoelriemen van Eduard. Terugkijkend moet ik zeggen dat ik wel wat extra detail op de binnenzijde van de canopy had kunnen maken, vooral het openslaande deel ligt wel èrg in het zicht. Nou ja, volgende keer beter… Waar ik veel later pas achter kwam: Tamiya heeft misgeschoten met de cockpitvloer! Die is van het bolle type zoals bij de P-51, A-36 en P-51A, waar de bovenzijde van de vleugel de vloer van de cockpit was! Hoewel ik die bolling erg moeilijk kan zien bij het gebouwde model, heb ik voor mijn volgende –B (inderdaad: “The Bald Eagle”!) wel het True Details cockpitsetje liggen! Het stangenstelsel van de stuurknuppel is bij de kit overigens ook van het vroegere type. De –B “stick” verdween –via een leren hoes- door de houten cockpitvloer à la de P-51D cockpit.
De romp.
Een prachtige oppervlaktedetaillering. De passing is prima. Hier en daar heb ik een drupje superlijm gebruikt om de laatste restjes van een naadje te laten verdwijnen, maar dat zegt meer over mijn technieken dan de passing van de onderdelen. De uitlaten mag je uitboren. Dat geeft een wat realistischer effect dan de uiteinden zwart schilderen. Na het samenvoegen van de romp is er een lijmnaad te zien in de zijden van de uitsroomopening van de radiateur. Dat plamuren en schuren leek mij ondoenlijk, dus ik heb ze bekleed met zeer dun plasticcard. Ook verdient de radiateurklep een bedieningsarm. Om het model meer tot leven te laten komen heb ik het staartwieltje op het scharnierpunt afgezaagd en uit het midden weer vastgelijmd. Om die constructie meer stevigheid te geven heb ik de lijmvlakjes ingeboord en een stukje ijzerdraad ingelijmd. De antennedraad is een stukje donker nylon visdraad. Jammer genoeg hangt het hier wat slap, dat komt omdat de antennemast afbrak toen ik het model mee nam naar een regioavond van Regio Midden. Ik heb naderhand nog geprobeerd het zaakje weer op te spannen met warmte: als je te lang in de buurt van het draadje blijft, knapt het!..
Vleugels.
Waar ik lyrisch over was, is de passing van de vleugels aan de romp. Tot nog toe de beste passing die ik ooit ben tegengekomen! Ook bij deze onderdelen zijn er echter nog wat kleine dingetjes te doen. De vier .50’s in de vleugels kregen van mij uitgeboorde loopjes. Terugkijkend zou ik ze echter wegsnijden en vervangen door kleine buisjes van het merk Minimeca. Dan zitten de gaatjes tenminste precies in het midden…
Bij het landingsgestel merk je wat mij betreft het nadeel van het engineeren van een model dat zo min mogelijk onderdelen moet bevatten: de onderdelen zijn mij wat te simpel gehouden. Ik heb de horizontale trekogen aan de binnenzijde van de wielpoten uitgeboord. De plastic “blobs” aan de voorzijde van de wielpoten heb ik verwijderd, en vervangen door twee plaatjes per poot met een gaatje erin. Vergeet niet de verplichte remleidingen toe te voegen.
Beschildering en decals.
Het enige wat ik inmiddels nog weet over de kleuren, is dat ze van Tamiya waren. Daarna heb ik ze overgespoten met Tamiya “Clear”, decals erop en toen het geheel overgespoten met Microscale matlak, een yoghurtachtig wit goedje wat met water aangelengd moet worden. De witte “European Theater of Operations” strepen (om de Mustangs te onderscheiden van Bf-109’s) heb ik gespoten, wat een véél mooier resultaat geeft dan decals.
De decals kwamen ook van de Tamiya kit. Dit zijn die “Invisaclear” dingen die Tamiya en paar jaar in zijn kits stopte. Eeuwig zonde dat ze daarmee gestopt zijn, het zijn namelijk veel mooiere, dunnere decals dan hun eigen fabrikaat. De verwering heb ik redelijk sober gehouden. Rondom de “gun bays” heb ik wat metaal gedrybrushed, omdat het grondpersoneel daar dus regelmatig met hun maatjes 42-45 te vinden was. De paneellijnen heb ik een lichte wash van “Raw Umber”-olieverf gegeven. De uitlaat beroeting heb ik met een mix van bruine en grijze pastelkrijt gemaakt. Beetje afschuren op een stukje schuurpapier en met een penseeltje opbrengen. Idem dito voor het kruitslijm van de .50’s, met dien verstande dat ik daar alleen donkergrijs voor heb gebruikt.
Wat betreft de gebruikte verfjes: we zijn inmiddels zes jaar verder en tegenwoordig probeer ik de kleuren van Gunze-Sangyo te krijgen. Lukt dat niet, dan ga ik over op plan B: het mixen van Tamiya acryl-kleuren. Daar waar de decals komen spuit ik Tamiya glans als ondergrond. Dan de decal erop en (na een dag wachten en het verwijderen van eventuele decallijmresten met een nat doekje) daarna weer een laagje Tamiya glans. Daarmee voorkom je dat de de decal supermat wordt na het aflakken met mat terwijl het omliggende deel wat meer eiglans is…. Been there, done that, bought T-shirt………
Als matlak gebruik ik tegenwoordig standaard Gunze Sangyo mat.
Ik hoop dat jullie dit artikeltje over de Tamiya Mustang leuk vonden. En nu snel die computer uit en hóp naar je eigen model in aanbouw!!!
Erik Bosch